Nooit vergeten
Mijn moeder was kunstenaar, ze schilderde. Ik wilde iets met haar kunst doen. Ik heb doeken gemaakt die gebaseerd zijn op haar kunstwerken, waarmee ik shoots heb gedaan met fotografe Nadine Maaraba.
Wanneer ik vertel, mijn moeder is overleden, kan een gesprek ongemakkelijk worden. Of heb ik het idee dat iemand mij zielig vindt. Zielig ben ik niet, en praten over mijn moeder wil ik niet ongemakkelijk vinden. Vaak begin of begon ik er dus ook niet over. Terwijl het voor mij juist zo fijn en goed is om over haar te praten. Zeker ook toen ik jonger was. Misschien hebben meer mensen dat? En, waarom vinden we het ongemakkelijk om hierover te praten?
Het is een project dat begonnen is vanuit mijn eigen passie en het gevoel dat ik iets voor mijn moeder wilde doen. Maar gaandeweg kwam ik er achter dat het meer is. Voor dit project zijn daarom ook zes anderen, die allemaal op hun eigen manier ervaring hebben met verlies, op de foto gezet met de doeken. De beelden van deze shoots én de schilderijen van mijn moeder zullen te zien zijn bij mijn eerste expositie!
Met het maken van dit project, wil ik rouw en verlies bespreekbaar maken. En stilstaan bij de mensen die we missen, én de mensen die in ons leven zijn.